In deel 14 van de serie over de kunstenaars verzameld rondom de aanstaande tentoonstelling ‘Gek van Kunst’, vertelt Vivi-Anne Volman over hoe ze tijdens de lockdown stoeide met acrylverf. “Ik heb veel over mezelf geleerd.”

Ze had vorig jaar maart haar haar al feestelijk blauw laten verven, voor de opening van de expositie. “En toen ging die niet door, dat was balen.” Corona haalde op meer manieren een streep door de rekening. “Opeens stopte alles. Dan loop je zelf ook sneller vast. Ik kan niet zo tegen het gevoel opgesloten te zitten. Dan sluit ik ook mezelf af, waardoor het weer moeilijker voor mij wordt om sociale situaties aan te gaan.”

Om te voorkomen dat ze terug zou vallen in haar sociale angsten ging ze tijdens de lockdown tijdelijk bij haar vriend wonen. Vanuit zijn huis kon ze naar buiten en contacten met vrienden en familie blijven houden. En ze had bij hem alle ruimte om te schilderen. “Hij had veel schilderspullen gekocht, zodat ik mezelf bezig kon houden. Ik ben begonnen aan een portret van een meisje met een masker met het coronalogo. Maar daar liep ik in vast. Ik werkte met acrylverf, terwijl ik normaal vooral met olieverf werk. De techniek is anders, de verf is sneller droog.”

Het doek ligt nog steeds onaf bij haar vriend. “Later heb ik nog een portret gemaakt van de kat van mijn vriend. Een combinatie met acrylverf en stiften, en dat is wel gelukt.” Ook experimenteerde ze met abstract werk. “Mijn vriend is daar heel goed in. Maar ik weet nog niet of het wel echt iets voor mij is.”

De valkuilen uitvergroot

De lockdown vond ze moeilijk, omdat het haar valkuilen uitvergrootte: veel slapen, weinig ondernemen, zich terugtrekken. “Maar ik ben ook juist daardoor veel bezig geweest met mezelf opnieuw te vinden in deze tijd. Ik heb veel over mezelf geleerd. Ik ben dingen te weten gekomen waaraan ik moet werken, zoals mijn neiging sociale situaties te vermijden.”

Ze is bezig nieuwe stappen te zetten. Eind april is ze begonnen met een werktraject. Leuk, maar ook spannend. Bovendien kan ze daardoor een dag minder naar Art-tics en schiet ook thuis het schilderen er soms bij in. “Al die veranderingen vragen veel van me en de dag goed indelen lukt niet altijd heel erg goed. Maar ik wil het schilderen wel weer meer gaan oppakken.” Ze vat samen: “Het was een bijzonder jaar en we zitten er nog steeds in.” Met een blik op de catalogus: “Ik hoop wel dat onze expositie nu echt snel gaat plaatsvinden.”